Poepverhalen doen het altijd goed....(2)
Door: Ruud
Blijf op de hoogte en volg Ruud
09 Augustus 2014 | Spanje, Manresa
[vervolg van deel 1]
Sebastian heeft 7 jaar gewerkt in een verzorgingstehuis voor ouderen en was er helemaal klaar mee. Een week terug heeft hij zijn woning opgezegd, alle spullen weggedaan en het enige wat hij dan nog bezit zijn een rugzakje met wat eten, de kleren die hij aanheeft en een slaapzak. Hij lift naar spanje om daar voor een jaar op de boerderij van een vriend te werken en gaat daarna door naar zijn moeder die naar Marokko is geëmigreerd. Geld heeft hij niet, dus zijn moeder stuurt hem tijdens de reis via western union geld door. Gedurende zijn reis slaapt hij onder afdakjes, perrons of in de open lucht: de reis is voor hem een nieuw avontuur, 'dan ga je niet met de trein naar spanje'.
Deze jongen die dus helmaal niks meer aan bezittingen heeft en alles achter zich heeft gelaten, bevindt zich op een gegeven moment in Strassbourg en loopt in het centrum een plein over om een bak koffie te halen. Hij realiseert zich dat hij iets vergeten is en wanneer hij zich omdraait om zijn slaapzak te halen ziet hij in de verte twee mannen het ding lachend omhoog houden en gaan er mee vandoor. Deze jongen die dus helemaal niks bezit behalve het broodnodige is hiermee beroofd van een heel primair iets: warm kunnen slapen.
En nu zitten we in de McDonalds die om 23 uur gaat sluiten en Sebastian heeft niks om in te slapen.
Uiteindelijk eindigen we om 23:00 slenterend over een industrie terrein op zoek naar een afdakje om onder te slapen. Het is nu droog, maar we vertrouwen het weer hier voor geen meter: deze omgeving is niet voor niks verdoemd.
We vinden een mooie slaapplaats onder het afdakje van een laad en los plek en slaapt Sebastian onder een aluminium reddingsdeken van Micha en onder het grondzijl van mijn tent. Een grote kartonnen doos is zijn slaapmat.
De volgende ochtend praat ik met Micha en beide zijn we het er over eens dat we Sebastian niet zonder slaapspullen verder kunnen laten gaan. Dus met overtuiging zeg ik tegen S. dat we naar de Intersport op het terrein gaan om wat spullen voor hem te kopen en dat hij het geld maar later een keer overmaakt. En zo geschiede...
Een uur later gaan we weer liftend proberen om dit duivelsoort te verlaten en zullen onze wegen scheiden. Het is 10 uur 's ochtends en het druilt. Micha wordt als eerste opgepikt na een half uur, Sebastian een half uur daarna. Een uur later sta ik nog met mijn duim omhoog waarbij de regen nu flink naar beneden komt
Ik krijg het koud.
Wat een kutplek is het hier.
Twee uur in de regen.
Fuck it, ik ga wel lopend dit centrum van onheil verlaten.
Ik ga lopen......vier uur lang in de regen.
Ik kom bij een herberg in een klein plaatsje en ga wat warms eten als troost.
Ik kijk naar buiten en zie dat het nog steeds met bakken uit de hemel komt.
Ik wacht nog een kwartier en loop even naar buiten.
Fuck it, zes uur in de regen in klote gebied, ik ga hier wel in deze herberg tukken.
Het is 16 uur en ik klop mijn buidel leeg voor de herbergier, ga naar boven en dump mijn spullen.
Ik kom beneden en kijk naar buiten.
Droog.......
....de rest van de dag....
...de zon gaat zelfs schijnen....
...het wordt stikheet....
Het hier is inderdaad een hel.
De volgende dag schijnt de zon nog steeds en ik voel dat het een goede dag gaat worden. Volgens mij ben ik van de boze vloek van deze regio verlost en ga weer een liftpoging wagen.
[Lees verder in deel 3]
Sebastian heeft 7 jaar gewerkt in een verzorgingstehuis voor ouderen en was er helemaal klaar mee. Een week terug heeft hij zijn woning opgezegd, alle spullen weggedaan en het enige wat hij dan nog bezit zijn een rugzakje met wat eten, de kleren die hij aanheeft en een slaapzak. Hij lift naar spanje om daar voor een jaar op de boerderij van een vriend te werken en gaat daarna door naar zijn moeder die naar Marokko is geëmigreerd. Geld heeft hij niet, dus zijn moeder stuurt hem tijdens de reis via western union geld door. Gedurende zijn reis slaapt hij onder afdakjes, perrons of in de open lucht: de reis is voor hem een nieuw avontuur, 'dan ga je niet met de trein naar spanje'.
Deze jongen die dus helmaal niks meer aan bezittingen heeft en alles achter zich heeft gelaten, bevindt zich op een gegeven moment in Strassbourg en loopt in het centrum een plein over om een bak koffie te halen. Hij realiseert zich dat hij iets vergeten is en wanneer hij zich omdraait om zijn slaapzak te halen ziet hij in de verte twee mannen het ding lachend omhoog houden en gaan er mee vandoor. Deze jongen die dus helemaal niks bezit behalve het broodnodige is hiermee beroofd van een heel primair iets: warm kunnen slapen.
En nu zitten we in de McDonalds die om 23 uur gaat sluiten en Sebastian heeft niks om in te slapen.
Uiteindelijk eindigen we om 23:00 slenterend over een industrie terrein op zoek naar een afdakje om onder te slapen. Het is nu droog, maar we vertrouwen het weer hier voor geen meter: deze omgeving is niet voor niks verdoemd.
We vinden een mooie slaapplaats onder het afdakje van een laad en los plek en slaapt Sebastian onder een aluminium reddingsdeken van Micha en onder het grondzijl van mijn tent. Een grote kartonnen doos is zijn slaapmat.
De volgende ochtend praat ik met Micha en beide zijn we het er over eens dat we Sebastian niet zonder slaapspullen verder kunnen laten gaan. Dus met overtuiging zeg ik tegen S. dat we naar de Intersport op het terrein gaan om wat spullen voor hem te kopen en dat hij het geld maar later een keer overmaakt. En zo geschiede...
Een uur later gaan we weer liftend proberen om dit duivelsoort te verlaten en zullen onze wegen scheiden. Het is 10 uur 's ochtends en het druilt. Micha wordt als eerste opgepikt na een half uur, Sebastian een half uur daarna. Een uur later sta ik nog met mijn duim omhoog waarbij de regen nu flink naar beneden komt
Ik krijg het koud.
Wat een kutplek is het hier.
Twee uur in de regen.
Fuck it, ik ga wel lopend dit centrum van onheil verlaten.
Ik ga lopen......vier uur lang in de regen.
Ik kom bij een herberg in een klein plaatsje en ga wat warms eten als troost.
Ik kijk naar buiten en zie dat het nog steeds met bakken uit de hemel komt.
Ik wacht nog een kwartier en loop even naar buiten.
Fuck it, zes uur in de regen in klote gebied, ik ga hier wel in deze herberg tukken.
Het is 16 uur en ik klop mijn buidel leeg voor de herbergier, ga naar boven en dump mijn spullen.
Ik kom beneden en kijk naar buiten.
Droog.......
....de rest van de dag....
...de zon gaat zelfs schijnen....
...het wordt stikheet....
Het hier is inderdaad een hel.
De volgende dag schijnt de zon nog steeds en ik voel dat het een goede dag gaat worden. Volgens mij ben ik van de boze vloek van deze regio verlost en ga weer een liftpoging wagen.
[Lees verder in deel 3]
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
