Poepverhalen doen het altijd goed....(3)
Door: Ruud
Blijf op de hoogte en volg Ruud
09 Augustus 2014 | Spanje, Manresa
[vervolg van deel 2]
Ik loop in de richting van de provinciale weg die naar Besançon/Lyon leidt en binnen 10 minuten zie ik inderdaad een auto stoppen, een rode Fiat. Die brengt mij 15 kilometer verder. Hij is een 30 jarige verkoper in een groot warenhuis die op weg naar zijn werk is. Na afgezet te zijn wandel ik 30 minuten verder en vervolgens zie ik een man van 45 jaar in een uitgewoonde blauwe Peugeot 205 op een parkeerplaatsje naar mij wuiven. Hij heeft mijn bordje op de achterkant van mijn tas gezien en is speciaal voor mij op een parkeerplek verderop blijven wachten. Hij is op weg naar zijn moeder om een bakje koffie te drinken, is een werkloze tuinman en doet aan parachutespringen. 15 kilometer verderop zet hij mij af.
Vervolgens loop ik 20 minuten, het is 12 uur en stikheet, denk zo'n 35 graden. Ik heb net bij de supermarkt een liter jus d' orange in één keer weggeklokt en bijt in een sappige Jonagold appel. Voor mij zie ik een rode Mercedes cabriolet stoppen en een oude man maakt een plaats vrij op zijn achterbank voor mijn tas. Het is een gepensioneerde Zwitserse product manager van een farmaceutisch bedrijf. Hij is op weg naar zijn vakantiehuis in de buurt van Lyon en neemt de touristische route binnendoor, iets van 2,5 uur rijden. Ik ga mee. We eten samen een middaglunch in een truckerscafe en tegen het einde van de rit geeft hij aan dat ik kan blijven tukken.
De volgende dag zet hij me 20 kilometer verderop bij een rotonde bij de snelweg neer en biedt mijn eerste lift zich na 25 minuten aan. Inmiddels lift ik naar mijn eindbestemming Grenoble en mijn chauffeur van 27, die iets bij de spoorwegen doet, zet mij na zo'n 70 kilometer af bij een oprit van de snelweg in the middle of nowhere. Nog geen 10 minuten later stopt er een truck, mijn eerste! Het is een donkere man die afkomstig is van een eiland bij Madagaskar die sinds een jaar vanuit Lyon chauffeurt en hij heeft zijn twee zoontjes van 5 en 7 bij zich. Ik pas even op ze als hij aan het lossen is bij een supermarkt en uiteindelijk zet hij me af voor Grenoble.
Ik ben er."
De vrouw met wie ik inmiddels aan één tafel zit, zat aandachtig te luisteren en keek tijdens mijn verhaal over Sebastian erg geschrokken.
'Zoiets zou ik nooit van leven doen,' merkte ze op.
En bij elke lift die ik beschreef vroeg ze of het wel veilig was om met een wildvreemde mee te gaan. Ik gaf aan dat het nooit veilig is, 'wie weet beroven ze je of nog erger'. Van binnen glimlachend zag ik haar verontruste gezicht richting haar zoontje kijken en riep: 'Jij gaat nooit van je leven liften, dat weet ik wel, veel te gevaarlijk!'
Het jochie zat wat verveeld voor zicht uit te kijken en knikte gehoorzaam, het verhaal interresseerde hem weinig. Was denk ik te ver buiten zijn verbeeldingsvermogen. Ik merkte ook dat ik de voorgeschiedenis van het verhaal, dat ik eigenlijk aan de jongen wilde vertellen, veel te uitbundig heb verteld. Stom.
De vrouw kijkt mij vol verwachting aan, ze wil dat ik verder ga en dat doe ik.
[Lees verder in deel 4, het laatste deel]
Ik loop in de richting van de provinciale weg die naar Besançon/Lyon leidt en binnen 10 minuten zie ik inderdaad een auto stoppen, een rode Fiat. Die brengt mij 15 kilometer verder. Hij is een 30 jarige verkoper in een groot warenhuis die op weg naar zijn werk is. Na afgezet te zijn wandel ik 30 minuten verder en vervolgens zie ik een man van 45 jaar in een uitgewoonde blauwe Peugeot 205 op een parkeerplaatsje naar mij wuiven. Hij heeft mijn bordje op de achterkant van mijn tas gezien en is speciaal voor mij op een parkeerplek verderop blijven wachten. Hij is op weg naar zijn moeder om een bakje koffie te drinken, is een werkloze tuinman en doet aan parachutespringen. 15 kilometer verderop zet hij mij af.
Vervolgens loop ik 20 minuten, het is 12 uur en stikheet, denk zo'n 35 graden. Ik heb net bij de supermarkt een liter jus d' orange in één keer weggeklokt en bijt in een sappige Jonagold appel. Voor mij zie ik een rode Mercedes cabriolet stoppen en een oude man maakt een plaats vrij op zijn achterbank voor mijn tas. Het is een gepensioneerde Zwitserse product manager van een farmaceutisch bedrijf. Hij is op weg naar zijn vakantiehuis in de buurt van Lyon en neemt de touristische route binnendoor, iets van 2,5 uur rijden. Ik ga mee. We eten samen een middaglunch in een truckerscafe en tegen het einde van de rit geeft hij aan dat ik kan blijven tukken.
De volgende dag zet hij me 20 kilometer verderop bij een rotonde bij de snelweg neer en biedt mijn eerste lift zich na 25 minuten aan. Inmiddels lift ik naar mijn eindbestemming Grenoble en mijn chauffeur van 27, die iets bij de spoorwegen doet, zet mij na zo'n 70 kilometer af bij een oprit van de snelweg in the middle of nowhere. Nog geen 10 minuten later stopt er een truck, mijn eerste! Het is een donkere man die afkomstig is van een eiland bij Madagaskar die sinds een jaar vanuit Lyon chauffeurt en hij heeft zijn twee zoontjes van 5 en 7 bij zich. Ik pas even op ze als hij aan het lossen is bij een supermarkt en uiteindelijk zet hij me af voor Grenoble.
Ik ben er."
De vrouw met wie ik inmiddels aan één tafel zit, zat aandachtig te luisteren en keek tijdens mijn verhaal over Sebastian erg geschrokken.
'Zoiets zou ik nooit van leven doen,' merkte ze op.
En bij elke lift die ik beschreef vroeg ze of het wel veilig was om met een wildvreemde mee te gaan. Ik gaf aan dat het nooit veilig is, 'wie weet beroven ze je of nog erger'. Van binnen glimlachend zag ik haar verontruste gezicht richting haar zoontje kijken en riep: 'Jij gaat nooit van je leven liften, dat weet ik wel, veel te gevaarlijk!'
Het jochie zat wat verveeld voor zicht uit te kijken en knikte gehoorzaam, het verhaal interresseerde hem weinig. Was denk ik te ver buiten zijn verbeeldingsvermogen. Ik merkte ook dat ik de voorgeschiedenis van het verhaal, dat ik eigenlijk aan de jongen wilde vertellen, veel te uitbundig heb verteld. Stom.
De vrouw kijkt mij vol verwachting aan, ze wil dat ik verder ga en dat doe ik.
[Lees verder in deel 4, het laatste deel]
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
