Poepverhalen doen het altijd goed....(1)

Ik kwam na mijn klim op de Chamchaude vanwegen mijn schoenen stil te staan bij een klein restaurantje in st. Piere de Chartreuse (Frankrijk). Een Nederlandse vrouw die naast mij zit vertelt mij dat hier een benefiet concert de dag daarvoor gehouden was ten ere van Jacques Brel, die zijn vakantiehuisje toentertijd in dit dorpje had en daar ook zijn liedjes schreef.
Wat mij opgevallen is, is dat iedereen in Frankrijk Jacques kent: als iemand vraagt of ik een liedje wil spelen op mijn gitaar en ik speel iets van Jacques dan zingen ze altijd meteen mee zonder schaamte. Jacques is iets wat diep in alle harten geworteld is en zoals iedere Nederlander de Vlieger van Hazes spontaan meezingt, zingen de Fransen Port d' Amsterdam mee.

De vrouw heeft ook een zoontje van zo'n tien jaar bij zich en die vindt het wel allemaal interessant wat ik aan het doen ben met dat wildkamperen. Op een gegeven moment vraagt hij mij of ik nog iets bijzonders heb meegemaakt. Ik denk even diep na en in een flits schiet er iets door mijn hoofd, iets wat vergelijkbaar is wat ik ooit in Nepal met Thomas heb meegemaakt (zie één van mijn verhalen van mijn vorige reis). Ik knik naar hem en steek van wal terwijl hij en zijn moeder hun eten voorgeschoteld krijgen.

"Ik ben wezen wandelen in het bosgebied rondom Münster (Ailsas) en vanaf daar ben ik vanuit Belfort gaan liften om bij Grenoble te komen. Het vervelende was dat het erg moeilijk bleek te zijn om weg te komen uit Belfort en omgeving, iets wat ook de ervaring was van vijf andere lifters. Van mij mogen ze persoonlijk dit gebied op alle kaarten blanco maken want ook al zijn er mensen op straat te zien, het lijkt net alsof de stad al decenia geleden gestorven is. Ik ben dus blij dat ik in drie dagen tijd met zo'n tien lifts Grenoble heb weten te bereiken.

De eerste lift was een meid die mij 15 kilometer verder op bracht, weg uit het dode Belfort. Ik stond al langer dan een uur met mijn duim omhoog en er hadden al zo'n 500 auto's mij gepasseerd. Deze meid had zelf ook veel rondgereisd en heeft mij waarschijnlijk uit medelijden meegenomen.
'Wat doe jij in godsnaam in deze omgeving,' was het eerste wat ze zei.
Ik haalde mijn schouders op: in je leven maak je fouten.
'Ik kan je maar 15 kilometer meenemen'
'Graag,' zei ik gretig.
Mijn bevrijdster lachte en we reden weg.
In het volgende plaatsje Montebilliard is het net zo erg en ik kom twee lifters tegen die ook gestrand zijn. Bij de McDonalds op een afgelegen plek op een industrieterrein van winkelketens delen we onze ervaringen. Omdat het steeds harder begint te regenen buiten verandert onze houding van 'we gaan nog liften' zonder woorden te wisselen om in 'we blijven wel tot sluitingstijd en zien dan wel verder'. Het is inmiddels 17 uur en best gezellig: we hebben een eigen hoek in de Mc gecreëerd die afgeschermd is met onze tassen en liftbordjes. Niemand durft zich bij ons te vertonen, bang zijnde dat diegene ons allemaal mee moet nemen als de tassengrens gepasseerd wordt. Micha uit Zwitserland schrijft onze ervaringen op in zijn dagboek en ik heb mijn gitaar tevoorschijn gehaald. Sebastian (Duitser) weet ook hoe een snaarinstrument werkt en om de beurt spelen we wat. Achter een deurpost om de hoek staan wat kinderen verscholen die stiekem mee luisteren. De andere bezoekers en het personeel doen alsof hun neus bloed.

De Zwitser wil in zijn twee weken vakantie zo ver mogelijk komen met liften en slaapt in een waterdichte slaapzak. De Duitser is een heel ander verhaal. Wat mij opvalt is namelijk dat zijn bagage wel erg minimaal is, namelijk een kleine dagrugzak.
Sebastian vertelt zijn reisverhaal waar mij mond van open gaat staan:

[Lees verder in deel 2]