Poepverhalen doen het altijd goed....(4)

[vervolg van deel 3]

"In Grenoble centrum aangekomen zie ik dat het al 18 uur is. Ik moet dus haast maken om een veilige slaapplek te vinden buiten de stad van zo'n 600.000 mensen. Na de omgeving op google maps op mijn smartphone bestudeerd te hebben, zie ik dat er een oude vesting, de bastille genoemd, bovenop een stijle heuvel ligt tegen de stad aan. Daarachter ligt een gebergte die leidt naar Chambury, 70 kilometer verderop. Ik besluit die kant op te gaan. Tijdens de klim kom ik een man tegen, die qua lichaamshouding iets van Quasimodo heeft en dagelijks de heuvel beklimt. In Reinaerde begrippen (mijn oud werkgever) zou hij in de category zzp 1 kunnen vallen: zelfstandig, maar niet helemaal 100 % . We lopen samen op naar boven en ik vertel hem mijn plan. Hij wikt en weegt en vindt het uiteindelijk allemaal spannend wat ik doe. Op de bastille vertelt mij enthousiast de geschiedenis van de stad, wat over de omgeving en het belangrijkste voor mij, dat er ruïnes nog verder boven op de heuvel zijn waar ik mogelijk mijn tent wel kan opslaan.
Boven aangekomen, rond de 600 meter hoogte, zie ik nog opvallend veel hardlopers langsrennen en zie tevens een stukje gras waar ik mijn tent op sla. Inmiddels is het 21 uur geworden, begint het te schemeren en is de laatste persoon vertrokken.
Plotseling voel ik wat van binnen opborrelen. Ik kijk wat bedenkelijk en vraag me af wat het is. Ik kijk nog even naar het uitzicht over de stad en dan opeens voel ik weer een rare beweging binnenin. 'Hmmm, ik moet toch niet schijten?', denk ik bij mezelf. Tot nu toe ging dat allemaal helemaal volgens planning, namelijk in de buurt van een restaurant of café.
Voor de zekerheid kijk ik wat rond voor een geschikte poepplek en ik twijfel of ik het bij het hekje aan de rand van de klif zou doen, vlak naast het pad dat de ruïnes binnen komt. Er komen namelijk toch geen touristen of hardlopers meer denk ik bij mezelf, het is immers al flink schemerig.
Inmiddels weet ik dat ik er nu echt aan moet geloven want de poepweeën komen nu elke twee minuten. Net op het moment dat ik mijn wc papier wil gaan halen komt er een hardloper toch voorbij gerend. Balen, dat wordt dus niet poepen bij het hek. Ik kijk inmiddels al wat zenuwachtig om mij heen en mijn oog valt op de wat lage struiken die zicht bevinden bovenop een verhoogd stukje grond van zo'n drie meter.
Ik klim er met dichtgeknepen billen tegenop en loop door de stuikjes ter hoogte van mijn heupen, hier en daar een tak die irritant tegen mij aan zwiept.
Ik kom tot de conclusie dat ik nu, gezien de steeds sneller tikkende tijdbom in mij, geen keuzemogelijkheden meer heb om uit te zoeken en dat het hier maar moet gebeuren. Gecontroleerd loop ik terug tussen de keien en irritante takken, maar al snel stuikel en glij ik naar beneden: de eerste waarschuwingsaardbeving heeft zich voltrokken en ik schijt al bijna in mijn broek. De volgende is raak weet ik, dus ik ros mijn tent open, gooi mijn backpack op zijn kop, rits het schijtlint er uit en ben met vijf grote sprongen boven op de heuvel, voel takken langs mijn benen snijden en hoor mijn ingewanden aftellen...
...drie...... broek snel los....wat een kutknopen
...twee..... naar beneden dat ding en hurken
Achter mij hoor ik een modderstroom op gang komen en kom ik tot volledige ontspanning.
Maar niet voor lang, ik word mij namelijk pijnlijk van bewust dat er allemaal swieptakken gespannen tegen mijn billen zijn aangedrukt, klaar om gelanceerd te worden. Als daar maar een vleugje diarree op zit dan zit ik zo helemaal onder als ik maar iets beweeg. Vloekend duw ik wat takken weg en poepend hurk ik struikelend een paar decimeter opzij naar een plekje met minder zwieptakken.
Ik heb net mijn rust gevonden als ik daar niet stemmen op de achtergrond hoor. En laat dat toevallig net uit de hoek komen waar ook mijn tent staat, die ik nu zelf in mijn visier heb. Dus als die gasten zo om de hoek komen lopen, mijn tent zien en iets omhoog kijken dan zien zij mij in de groene bosjes met mijn onopvallende felblauwe shirt.
Onhandig pak ik een grote zwieptak voor mij en probeer die, instabiel als ik sta, voor mij te buigen. Ik krijg ook nog eens enorme kramp in mijn poten door de diepe hurkzit die ik inmiddels al vijf minuten vol houd. Er komen drie gasten, die onverstaanbaar Russisch praten, voorbij lopen en even werpen ze een blik op mijn tent. Maar gelukkig lopen ze verder en haal ik opgelucht adem. Inmiddels voelt het aardig leeg van binnen en kan ik met fase drie beginnen: het afvegen. De uitvoering van deze fase word enorm bemoeilijkt door de niet te harden pijn in mijn knieën en ik wissel de veegperiodes af met het even uitstrekken van mijn benen. Het voelt als dwijlen met de kraan open want er komt geen einde aan. Achter mij zie ik ook geen enig spoortje meer van grond of steen, alles heb ik ondergescheten.
Opgelucht trek ik na tien minuten mijn broek op en beneden gekomen kom ik onverwachts, maar erg tevreden, er achter dat ik er ongeschonden en ongezien van af ben gekomen: mijn shirt is nog helemaal blauw en verderop staan de Russen zonder van mijn bestaan af te weten foto's te maken."

Ik zwijg. De moeder heeft het tweede deel van mijn verhaal met een twijfelachtige blik aangehoord maar ik zag dat ze soms ook moeite had om haar glimlach te onderdrukken. De kleine knaap heeft mijn verhaal met open mond woord voor woord gevolgd en grijnsde flink bij de finale.
Ik knik tevreden naar hem en denk bij mezelf: het maakt niet uit wie je tegenover je hebt, poepverhalen doen het altijd goed.'






Inmiddels ben ik zo'n 50 lifts rijk en heb ik de Pyreneeën getrotseerd. Maar wat ik daar heb meegemaakt moet ik nog even goed verwerken. Dat komt een volgende keer.