Wild Wild East (1)

Na mijn vertrek uit patan, in de bus zittende met een vloot aan amerikanen die wildwater gaan varen, zit ik me te bedenken of het me zal gaan lukken om me in één of andere sores te verwikkelen.

Gelukkig lukte me dit al een half uur na het uitstappen bij Dumre. Dit is een dorp op een steenworp afstand van waar ik naar toe wil.

Er zijn namelijk 2 manieren om in het dorp Bandipur te komen: één via de verharde weg, één die niet via de weg gaat.
Ik kies natuurlijk de 2e optie want ik vind mijzelf een bikkel en begin met lopen. Het eerste stukje ging nog wel en in mijzelf gniffelend hoor ik mijzelf nog denken....nou die 5 kilometer heb ik zo in mijn zak.
Helaas weet ik niet dat dit dorp op 1 kilometer hoog blijkt te liggen....en ik start vanaf 400 meter....
Maar goed, omdat ik dat nog niet weet stap ik nog vol vertrouwen rond over een smal licht heuvelig pad midden in de bush. Ik vraag aan een lokaal iemand de weg en al snel komt er een klein kereltje opdraven, niet ouder dan 10 jaar, en deze loopt naast me de weg wijzend.
Na een kwartier lopen geef ik aan mezelf toe dat ik het zelf nooit zou hebben gevonden in deze jungle, dus ben blij dat deze brave borst mij op sleeptouw neemt.
Op een gegeven moment voel ik mijzelf met 17 kilo aan zooi tegen een gigantische stijle berg aan klimmen, water gutsend uit al mijn poriën, mijn tong door de modder meeslepend.
Ik kijk omhoog tegen deze enorme heuvel en vraag mijn kleine vriend of het dorp zich mogelijk boven op deze heuvel ligt, waarvan ik overigens de top niet kon zien.
Hij knikt....
Ik knik ook en denk: kut........kut....... kut.
De jongen loopt verder, ik slenter en struikel achter hem aan.
Op een gegeven moment krijgt mijn kleine redder een beetje heel erg medeleide met mij en vraagt of hij misschien de kleine rugtas kan dragen. Normaal gesproken ben ik veel te trots om maar iets toe te geven (en in dit geval af te staan). Vooral aan deze kleine nozem die moeiteloos van steen tot steen springt als een berggeit en om mij niet gevoel te geven dat ik enorm aan het mieten ben voor de vorm af en toe puft alsof hij moe is. Maar goed, ik knik gretig ja en zie mijzelf de helft van mijn eigen backpack in dat kleine rugzakje proppen....eerst rustig en onopvallend, maar al gauw gebruik ik met alle geweld met grote bergschoenen om zo veel mogelijk in dat veel te kleine ding te persen.
Met een klein takelwagentje hijs ik het tasje op zijn rug en dapper vervolgt hij de weg naar boven. Ik heb nog nooit zo snel mijn benen voelen verzuren en na 3 keer uitgerust te hebben komen we bij een plek midden in het bos met iets dat op een stenen trap lijkt. Mijn vermoeden is dat deze oneindig lang is, maar toch die onrealistische hoop dat dit niet zo is die mij op de been houdt.

De kleine David heeft zijn taak volbracht: ik sta aan de voet van Goliat. Helaas anders dan in de bijbel mag ik (en terecht) dit laatste klusje zelf opknappen. Dankbaar geef ik hem een zak met noten die hier dezelfde prijs als goud hebben en ik zie hem huppelend de afgrond in dalen.
Toevallig zit er een familie die deze zelfde barre tocht maakt en bemoedigend stoppen ze mij een stuk komkommer toe. Ik geef ze wat te drinken van mijn water wat in dank wordt afgenomen
Ik begin aan de trap en merk tot mijn grote verbazing dat ik sneller ben dan deze locals. We nemen beetje tegelijktijdig pauze en krijg nog een sinaasappel toegestopt en even later nog een heel vies ding....die kreeg ik echt niet weg, maar het gaf niet dat ik hem weggooide.
Nou goed, ik zal mijn verdere leidensweg niet uitgebreid beschrijven, maar nog 2 keer zat ik er helemaal door heen en beide keren was het nog maar 15 minuten lopen volgens de lokale bevolking.

Uiteindelijk heb ik mijzelf maar 3 uur gemarteld en toen ik bovenaan trillend op mijn benen de laatste trede nam dacht ik: maar goed dat ik niet gekeken had hoe bar deze tocht was want anders had ik kleine David en de familie Doegoed nooit ontmoet.

Maar goed, je begrijpt dat ik op dat moment ook dacht van: dit nooit meer. Nooit meer met 17 kilo onzinnige meuk vertikaal tegen een heuvel zonder eind te lopen.
Vervelende was wel dat ik de volgende dag een interessant padje zag aan de andere kant van het dorp... een pad dat volgens de dorpelingen toevallig precies langs een beroemde grot loopt....alleen zag dat pad er erg stijl uit. Wel betegeld, maar dwars door de jungle....