Wild Wild East (2)

's Ochtends word ik wakker en twijfel.....ga ik langs de weg terug naar beneden, langs het pad waar via ik naar boven ben gekomenbof dat onbekende pad dat langs een grot loopt, een grot die ook Om mij heeft aanbevolen.
Ik kies maar het laatste want om één of andere stomme reden ben ik de tocht van 2 dagen terug al weer vergeten.

Ik dus eerst een half uur met rugzak naar boven sjorren, 2 keer al verkeerd gelopen want de bordjes naar de Siddah cave zijn al eeuwen oud en dus vervallen of onleesbaar.... en dan kom ik bij het pad dat ik de dag daarvoor heb gezien. Na 5 minuten blijkt al dat het nog stijler is dan verwacht en dat er ook glibberige aangestampte kleistukken tussen zitten. Voeg daar nog eens splitsingen toe die geen bordje hebben en je begrijpt dat mijn houding van 'ik ga naar een grot' veranderd was in 'ben benieuwd of ik ooit nog eens van die kutberg af kom'.

Maar hoor daar in de verte....het klinkt als mens geschal. Ik eet een banaan terwijl ik dapper aan het wegrennen ben van een wesp, ter grote van een klein vogeltje en zie opeens twee tieners uit het struikgewas verschijnen. Ze roepen steeds naar hun maatjes die zich ergens anders op het pad bevinden ....gewoon voor de lol.
Ik vraag natuurlijk of ik op het pad naar de grot zit.
Het antwoord is 'misschien'.
Misschien is voor mij genoeg reden om achter ze aan te lopen en na een kwartiertje blijkt dat deze twee tezamen met vier anderen ook naar de grot gaan.
Dat is mooi en vele splitsingen later staan we voor de ingang.

We moeten even wachten en twee Fransen die uit het niets verschijnen vertellen mij met zorg dat het verplicht is een gids in te huren. Lachend grap ik dat ik er zes heb en als de poort open gaat gebaren de zes dat ik met ze mee moet gaan.Tuurlijk, want hoe gevaarlijk kan een grot nu zijn, helemaal als deze tieners (later blijkt trouwens dat ze allen begin 20 zijn ipv 15) al een keer de grot hebben bezocht.
De portier wordt verteld dat ik met ze mee ga en al na 10 meter in de grot te zijn zie ik dat je hier makkelijk om de 10 meter je nek kan breken. Het begint met een klim van zo'n 5 meter over brokstukken van 2-4 kuub die duidelijk daar liggen door een instorting. Gelukkig zijn de rotsen ruw door het druipen van kalk, dus op zich te doen.Ik moet zeggen dat mijn eerste angst al snel verdwenen is door dit feit en net als de dames met hun handtas klim ik met handen voeten naar boven. We komen nog vier Fransen tegen, professioneel uitgerust en met begeleider, waarvan er één professioneel op zijn bek gaat. Van binnen lach ik hardop terwijl ik netjes vraag of hij zich bezeerd heeft.
Wij gaan verder en verkennen elk hoekje en gaatje totdat er drie van ons besluiten om terug te gaan....voor één meisje wordt het wat eng.
Wij gaan met zijn vieren verder en komen bij een groot gat met botte punten en grote hoogte verschillen tussen de brokstukken. Ik meende ook een soort van afzetting te hebben gezien maar het kan ook gewoon wat vervallen troep zijn geweest. Ik vermoed eerlijk gezegd het eerste.
Er wordt druk gediscussieerd tussen de jongens en ik denk bij mezelf....ik ben gek als ik hier naar beneden ga. Dus ik vraag: 'gaan we hier naar beneden?'.
De jongen schud nee: 'te gevaarlijk'.
Ze praten nog verder en dan gaat de grootste durfal, die de hele tijd al voorop liep, toch het gat in.
Ik verbaasd en zeg half vragend: 'we gaan toch !?'.
De derde knikt terwijl hij een meisje met handtas een hand geeft om haar naar beneden te laten zakken.

Volgens mij begin je als lezer je misschien wat zorgen te maken over mijn wat naieve houding die af en toe terug komt. Maar maak je geen zorgen, het is allemaal niet zo gevaarlijk als ik beschrijf.

Dus ik ook maar dat gat in en ondanks ik af en toe wegglij boven een afdaling van 5 meter vol puntige uitsteeksels, weet ik zonder schaaf of snijwonden de bodem te bereiken die bezaaid ligt puin dat van het plafond is komen vallen. Ik ben dus op mijn hoede.
Wij zijn inmiddels denk ik al een half uur in de grot en het verbaasd me dat deze eindig blijkt te zijn. Dat kan eigenlijk niet want het water moet altijd ergens weglopen anders zou dat ding onder water staan.
Mijn theorie blijkt te kloppen want we vinden een nog nauwer gat dan de eerste. Zo nauw dat je er misschien net met de hele lengte van je lichaam door heen past.
Ik stel dus weer de vraag: 'gaan we hier naar beneden?'
De jongen schud nee: 'te gevaarlijk'.
Dat antwoord ken ik, maar deze keer is het echt te gevaarlijk en gaan we aan de weg terug beginnen....die natuurlijk net zo gevaarlijk is als de heenweg.
Eventjes twijfelen we bij een T-splitsing die ik niet eerder had gezien, maar de ene liep na 50 meter dood, dus was het toch die andere...en na een lange tijd in de grot te hebben rondgezworven zien we weer het daglicht.
Ik denk eerlijk gezegd dat die durfal wel wist wat de goede weg was, maar gewoon alles even wou verkennen.

Wat nog resteert is een lange afdaling (buiten)naar het dorp waar ik was uitgestapt met de bus twee dagen daarvoor en daarna een slaapplek te zoeken. Het was een spannende dag en ik ben wel toe aan wat rust.

Als ik beneden ben kom ik de jongeren weer tegen en ze vragen waar ik heen ga. Ik zeg dat ik een slaapplek ergens ga zoeken en vraag of zij iets kennen.
'Oh, als je niks kunt vinden dan kan je wel bij ons slapen hoor' hoor ik tegen mij zeggen.
Ik kan nu kiezen: ik ga voor een slaapplek binnen 15 minuten. Of ik ga met mensen die ik nog maar net ken mee, naar een plek weet ik waar en hoelang te reizen. Ja natuurlijk, ik heb gevraagd waar het ongeveer is en een vinger wees op een plekje op de kaart .... maar goed, ik ken die Nepalezen inmiddels wel... dat zegt dus weinig.
Desalnietemin kies ik voor optie twee, ik ga met hen mee.