medereizigers

Ik heb geweldige tijden gekend in het annapurnagebied: over dunne smalle nauwe paden gelopen door steppe, oerwoud, rivieren, over rotsen, onder watervallen, door dorpen. Heb Britten, Duitsers, Polen, Isrealiers, Fransen, Austhraliers, Nederlanders, Nepales, Chinezen, Koreanen, Russen, mensen uit Wales, Belgen, Amerikanen, Canadezen, Brazilianen, Italianen en Slovenen ontmoet.
Maar drie mensen zal ik nooit vergeten. De eerste zag ik toen ik mij stond te vergapen aan een enorme berg die pontificaal in het landschap stond, net achter een klein dorpje en een klein bergje. Ik hoor voetstappen en zie een klein dametje op mij afstappen met hijgend achter haar haar gids. Het is Bethina en toen ze lachend vertelde dat ze uit Oostenrijk komt en houdt van lopen dacht ik: 'Ja natuurlijk' en 'arme gids'Ze blijkt ook nog een drager te hebben die kilometers achterloopt en de dagen daarop wordt duidelijk dat haar helpers niet zo blij zijn met de lange afstanden die ze dagelijks aflegt .Ze waren me dan ook erg dankbaar dat ze een dag een stuk mochten afsnijden terwijl Bethina en ik een alternatieve route lopen. Die dag leggen we 20 km bergopwaards af.....dat is erg veel.
Maar goed, naast dat het erg gezellig is met Bethina, Mingma en zijn neef loop ik, tijdens onze tocht naar een 5000 meter hoog gelegen meer, tegen een natuurlijke grens van mij aan: ik krijg last van hoogteziekte. Wel te verstaan in mijn geval: een klein beetje duizelig. En laat dat nu precies zijn op een stuk waar het pad 20 cm breed is, midden in een gebied waar we op de zijvlakte lopen van een berg bestaande uit kleine kiezels en waar landverschuivingen plaats vinden. Dat gecombineerd met gruwelijk stijle glibberige afdalingen en beklimmingen maakte dat ik nog minder lekker in mijn vel zat. Ik ben niet snel bang maar als mijn hersenen opeens niet meer 100 % functioneren en ik soms het gevoel heb dat de aarde onder mijn voeten op en neer beweegt tijdens het lopen.....Gelukkig heb ik Bethina voor mij lopen die een oogje in het zeil houdt en na 2,5 uur zijn we dan toch heelhuids aangekomen bij de voet van de berg die leidt naar het meer waar het allemaal om begonnen is.
Die avond zitten we in the middle of nowhere, wetende dat het stervens koud gaat worden, samengepakt met 30 andere wandelaars, in een sfeervolle houten keet met in het midden een vuurstoofje en wat kaarsjes om de donkere nacht te verdrijven.Alsof de duivel er mee speelt komen we 2 Noren tegen die een dag later mijn vervolgreispartners worden. Bethina gaat de volgende ochtend de berg beklimmen en ik besluit terug te lopen met deze twee toffe heren genaamd Max en André.
Iedereen weet dat Noren outdoor mensen zijn en werkelijk waar, die gasten kunnen tempo maken. Bethina in het kwadraat zal maar zeggen. En praatjes voor tien tegen mij en iedereen die ze tegen komen. Dus ik twijfelde even of ze echt wel van die introverte scandinaviers zijn....maar hun Noors klinkt echt, dus ik neem het maar aan..... uitzondering bevestigt de regel.
Overal waar we komen trekken we mensen achter hun tafel vandaan om met ons te kaarten en onze totaalscore is geworden: drie Polen, één Engelse, één Israelier en één zwitser. Niet slecht dus.Ik heb echt een machtige tijd met deze twee heren gehad waarbij mijn dank groot is voor wat ze gedaan hebben tijdens de thorang-la pas tocht. Die dag steigen we van 4400 meter naar 5400 meter waarbij dingen om de hoek komen kijken als veel minder zuurstof in de lucht, harde wind, lage temperaturen, hoogteziekte.Van dat laatste heb ik geen last van gehad tot mijn verbazing maar op een gegeven moment merk ik dat ik steeds minder energie heb om te lopen. Ik heb geen idee wat er aan de hand is maar heb het gevoel dat mijn lichaam ontzettend koud is ondanks het aanhebben van een thermo lange mouw shirt, lange mouwen wol shirt, lange mouwen fleece shirt, winddichte fleecejas, winddichte regenjas, thermo onderbroek, thermo lange onderbroek, lange broek, drie paar handschoenen, twee mutsen en winddichte regenmuts. Het stomme is dat ik me niet koud voel maar alles in mij zegt: Ruud, je lichaam is koud, ook al voel je het niet.Dan komt het moment dat ik voel dat ik na 100 meter door mijn benen ga zakken omdat er gewoon geen energie meer wordt geproduceerd door de koudte en ik roep tegen de heren voor mij alleen deze paar worden: 'Max, André, ik heb het koud'Binnen een paar seconden wordt er een donsjack uit de rugtas gehaald, krijg ik het winddichte turbo-jack van Max aan in ruil van mijn regenjack, krijg 2 snickers in mijn mik gedouwd en het commando doorlopen. Ik schuifel verder, net als voorheen, net als ieder ander.
Het heeft zeker een uur geduurd tijdens het lopen dat ik weer wat kleur kreeg. Ik voelde me niet koud, hoefde niet te rillen, maar ik voelde me ontzettend kut. Wat me nog wat opbeurde was dat aan de top, waar alle mensen van top tot teen ingepakt hijgend van vermoeidheid, bleekjes van de kou, verlangend naar dat warme dal, dat daar Max en André, gekleed in misschien drie lagen kleding (ik had er inmiddels 6), beide de magische woorden spraken: 'Ja, ik moet toegeven dat ik ook wel een beetje moe ben en een beetje koud.'
Mensen met een gezond verstand blijven daarboven 5 tot 10 minuten en rollen als ijsblokjes naar beneden. Nee hoor, zij liepen vrolijk op elke centimeter een foto te maken en we zijn er zeker 20 minuten gebleven. Mijn camera deed het van de kou niet meer, snickers waren ijslollies, plassen deed je in je broek (wat was dat lekker warm zeg), mensen werden op ezels over de pas geloodst, anderen werden omgetoverd tot wandelende slaapzakken waar alleen nog twee benen uitstaken.'Ik ben ook wel een beetje moe en heb het een beetje koud'Ze liepen op afgetrape tennisschoenen de berg op waar iedereen dikgevoerde dikgezoolde bergschoenen aan had....maar bleken toch niet 100 procent supermens te zijn. Dus dat maakte mijn geval minder erg en daar was ik blij mee.Na een uur afdalen begon ik weer praatjes te krijgen en was ik afgeslankt tot drie lagen kleding. Die avond zou onze laatste avond samen zijn dus dat betekende pizza, bier en biljarten.Vier dagen lang samen gelopen, gekaart, gepraat, gelachen, afgezien en elkaar geholpen ....dan leer je elkaar goed kennen. En met pijn in ons hart namen we dan ook afscheid in de vroege zonnige morgen in Muktinat. Zij op weg naar een bergtop van 6500 meter, ik lekker ronkend in mijn bed...... ja, er moet toch iemand zijn die het contrast maakt.
Maar deze drie mensen hebben aan mijn trekking een mooie kleur gegeven. Aan het einde van de rit 7 dagen later kijk ik uit naar mijn welverdiende rust in pokhara maar jammer genoeg moet ik deze stad ontvluchten vanwege het hoge touristische gehalte met als gevolg de vele geld grijpgrage liegende nepaleesjes. Mijn vluchtvoertuig rijdt met 5 russen, 3 israeliers, 3 duitsers, 3 engelsen en 4 nepalezen de bergen in om vervolgens in een rubber bootje 3 dagen lang op een woeste rivier te raften.
Ook leuk....Maar dan is het echt tijd om te ontvluchten van de touristische plaatsen. Dat betekent dus het zuidoosten want daar is niet zoveel te zien ..... dus daar zijn de echte Nepalesen te vinden.