het verre oosten (1)

Na Pokhara ben ik naar het verre oosten gereisd echter is daartussen ergens nog iets van een wild/safaripark....ja, twijfel....wil ik wel daar terecht komen in een dorp vol met blanken die leeggezogen worden door de nepalese parasiet?

Ik besluit het te doen en arriveer in Sauhara. Na veel geonderhandeld te hebben, de vele verkopers van me af te hebben geslaan, een paar olifanten trips te hebben geprobeerd te verkopen aan de verkopers zelf (ik ken inmiddels alle verkooptrucs en weet deze uitstekend toe te passen op mensen die me wat proberen aan te smeren), na al dit gebeuren, heb ik voor 2 euro een kamer en voor 45 euro twee gidsen die drie dagen die met me mee gaan in de jungle. Een jungle waar tijgers dagelijks herten en zwijnen verslinden, waar neushoorns gestroopt worden, wilde olifanten geil achter te dikke touristen aan rennen, goed gecamoufleerde krokodillen opeens naar je been happen, zes meter lange pythons, giftige slangen, apen, spinnen, vlinders, insecten, bloedzuigers en niet te vergeten de roodwang schildpadden. Dat gaat dus een leuke tocht worden.
De eerste paar uur waren inderdaad spannend omdat ik het gevoel had elk moment door een gevaarlijk beest aangevallen te kunnen worden.
Maar al gauw merk ik dat deze kans erg klein is en wordt de gevaarlijke jungle een zeisters bos waar hele gevaarlijke beesten zitten die je nooit ziet omdat ze lekker liggen te maffen in de zon op een onopvallend plekje.
Ik kan nu wel leuk vertellen over een krokodil van vijf meter die we gemist hadden en zich opeens op een paar meter van ons bevond, het doorwaden van een rivier met piranja's omdat we verdwaald waren en het snel donker werd, een slang die uit de boom viel bovenop mijn begeleider die het niet door had omdat hij te dronken was, een aantal touristen die achterna gezeten werden door een neushoorn.... .. maar aangezien alleen het eerste waar is laat ik het er bij dat ik, terug gekomen van drie dagen jungle, echt weg wilde uit deze nepwereld van 'u vraagt, wij draaien'.
Overigens was de jungle tocht best oké, maar ik heb best vaak moeten ingrijpen tijdens de tocht om niet opgelicht te worden of om te voorkomen dat we niet continu op de hoofdwegen bleven lopen in het park.

Ik pak dus een bus die richting het oosten gaat. Bij het instappen zie ik geen enkel wit gezicht, alleen maar Nepalezen die kijken en iets hebben van: 'Wat doet die gast hier? Die hoort toch in zo'n luxe bus te zitten? Maar leuk dat hij er is.'
In een willekeurig dorp/stadje genaamd Mirchaiya stap ik uit en begin een beetje rond te slenteren. Al gauw merk ik het verschil met het Disneyland in het westen want hier staat iedereen me aan te gapen: ik ben blijkbaar de attractie geworden. Om de haverklap komt er iemand naar me toegelopen om een praatje te maken met als gevolg dat er binnen vijf minuten 20 mensen om me heen staan die mee aan het luisteren zijn en me de oren van mijn kop vragen. Ik word er gewoon verlegen van, van al die aandacht. Op de markt wordt ik door een paar mensen achtervolgd. Niet met de bedoeling iets kwaads te doen, maar meer iets van: 'Hmm, wat raar, een blanke hier, eens kijken wat hij gaat doen.' En dus word ik dus een soort van Messias.