Reizen (1): het bereiken van de Shangri-La
Door: Ruud
Blijf op de hoogte en volg Ruud
30 Augustus 2014 | Portugal, Porto
Tijdens het reizen ben ik veel contrasten tegen gekomen: warm/koud, droog/nat, spanning/ontspanning, etc. Maar er is één contrast die er altijd vele kilometers bovenuit sprong, waarvan de tranen in mijn ogen sprongen en mijn adem even door stokte. Ik zal dat moment wat nader toelichten.
Mijn reispatroon kent een bepaald ritme: ik verlaat een rustplek (waar ik mij heb kunnen verfrissen en mijn kleren heb kunnen wassen) en loop over landwegen, bossen, door bergen, langs stranden, door dorpjes, etc. Ik heb voldoende eten bij me voor een aantal dagen en slaap op een willekeurige plek die ik tegen kom of een plek die ik op google maps heb gezien. Na een aantal dagen raakt het proviand op, begint tevens het sleuren van die 18 kilo bagage en 2,5 kilo gitaar wat vermoeiend te worden en schakel ik over op het liften waarbij ik een andere regio wil bereiken. Vanwege het gewicht van mijn tas ben ik overigens nergens bang dat ze hem jatten, dus laat hem regelmatig ergens achter als ik even wat snel wil halen of bekijken. Regelmatig zie ik blikken van: 'die is gek'. Ik moet zeggen dat ik het gewicht helemaal niet meer zo erg als ik met dat ding op loop, weet niet beter. Maar na een paar dagen is het ook wel fijn om het wat minder aan te doen.
Een paar dagen lang lift ik vervolgens en loop ik tussendoor rond de 5 a 10 kilometer om een betere liftplek te zoeken. In een zes dagen tijd verplaats ik mij op deze manier te voet zo'n 90 km en liftend zo'n 250 km. Soms slaap ik op een hele mooie plek, bijvoorbeeld op de rand van een klif aan de rand van de zee, helemaal alleen. Een andere keer slaap ik naast een viaduct in een mais veld, wetende dat er 500 meter verderop een aantal daklozen in een verlaten krot wonen. Mijn maaltijden bestaan meestal uit soep met linzen, soms wat groenten er in, wat brood, fruit en muesli. Droog voedsel is namelijk het lichts om mee te dragen.
Na zo'n vijf dagen ben ik plakkerig van het zweet, bruin van de stof, slank afgetraind door de vele beweging en mijn drenkelingsdieet. Enerzijds voel ik veel voldoening door de fysieke uitdagingen die ik heb weten te doorstaan, het krijgen van een lift op onmogelijke plekken, de mensen die ik ontmoet heb en de situaties waarin ik terecht ben gekomen. Anderzijds hunker ik naar een rustige slaapplek, een douche, koelte, wat variatie in het eten, een stoel, een normaal toilet.
Nu zal je als lezer verwachten dat ik dit heb kunnen vinden in een hotel, herberg, een kleine camping of een woning maar niks is minder waar. De momenten waarop mijn hart stil stond, ik een verlichting van de zware bagage voelde en mijn zintuigen, ondanks de vermoeidheid, weer in werking traden waren wanneer ik na zeven uur door de bossen struinen in de zengende hitte, of na vijftien kilometer over het smeltende asfalt lopen, als ik dan opeens oog in oog stond met de Shangri-La: een enorm gebouw waar ze van alles en nog wat verkopen, in de volksmond ook wel de supermarche (Frans) / supermercado (Spaans) genoemd. Het is er koel, het is er droog, het ruikt er fris en naar fruit en brood, overdag is er bijna geen hond dus lekker rustig, je kunt er alles kopen wat je wilt op die 7000 vierkante meter, er is een restaurantje met een banketbakker waar je kunt zitten en eten, er is een schoon toilet. Als er een hemel op aarde bestaat dan is het wel de oase die de supermarkt heet in een wereld van schaarste en ontbering. Ik heb uren zwemmend in mijn eigen kwijl doorgebracht in dit paradijs die voor de gewone werkende mens onzichtbaar is geworden.
En na een uur te hebben genoten rolde ik weer volgetankt naar buiten de hitte in op zoek naar een camping waar ik mij weer kon opfrissen. En na één of twee dagen daar gespendeerd te hebben en genoeg te hebben gehad van mijn eigen dagelijkse routine en die van anderen (mede camping bewoners die zich dagelijks vol stouwen met BBQ vlees, zichzelf voor zoveelste keer naar het strand of het zwembad sjorren en hun praatje met de buren over het weer weer te hebben gemaakt), na het zien en ervaren van deze sleur was het weer tijd om mijn eigen routine van zes dagen op te zoeken bestaande uit lopen, liften, gitaar spelen, eten en het zoeken van een slaapplek.
[Lees verder in deel 2]
Mijn reispatroon kent een bepaald ritme: ik verlaat een rustplek (waar ik mij heb kunnen verfrissen en mijn kleren heb kunnen wassen) en loop over landwegen, bossen, door bergen, langs stranden, door dorpjes, etc. Ik heb voldoende eten bij me voor een aantal dagen en slaap op een willekeurige plek die ik tegen kom of een plek die ik op google maps heb gezien. Na een aantal dagen raakt het proviand op, begint tevens het sleuren van die 18 kilo bagage en 2,5 kilo gitaar wat vermoeiend te worden en schakel ik over op het liften waarbij ik een andere regio wil bereiken. Vanwege het gewicht van mijn tas ben ik overigens nergens bang dat ze hem jatten, dus laat hem regelmatig ergens achter als ik even wat snel wil halen of bekijken. Regelmatig zie ik blikken van: 'die is gek'. Ik moet zeggen dat ik het gewicht helemaal niet meer zo erg als ik met dat ding op loop, weet niet beter. Maar na een paar dagen is het ook wel fijn om het wat minder aan te doen.
Een paar dagen lang lift ik vervolgens en loop ik tussendoor rond de 5 a 10 kilometer om een betere liftplek te zoeken. In een zes dagen tijd verplaats ik mij op deze manier te voet zo'n 90 km en liftend zo'n 250 km. Soms slaap ik op een hele mooie plek, bijvoorbeeld op de rand van een klif aan de rand van de zee, helemaal alleen. Een andere keer slaap ik naast een viaduct in een mais veld, wetende dat er 500 meter verderop een aantal daklozen in een verlaten krot wonen. Mijn maaltijden bestaan meestal uit soep met linzen, soms wat groenten er in, wat brood, fruit en muesli. Droog voedsel is namelijk het lichts om mee te dragen.
Na zo'n vijf dagen ben ik plakkerig van het zweet, bruin van de stof, slank afgetraind door de vele beweging en mijn drenkelingsdieet. Enerzijds voel ik veel voldoening door de fysieke uitdagingen die ik heb weten te doorstaan, het krijgen van een lift op onmogelijke plekken, de mensen die ik ontmoet heb en de situaties waarin ik terecht ben gekomen. Anderzijds hunker ik naar een rustige slaapplek, een douche, koelte, wat variatie in het eten, een stoel, een normaal toilet.
Nu zal je als lezer verwachten dat ik dit heb kunnen vinden in een hotel, herberg, een kleine camping of een woning maar niks is minder waar. De momenten waarop mijn hart stil stond, ik een verlichting van de zware bagage voelde en mijn zintuigen, ondanks de vermoeidheid, weer in werking traden waren wanneer ik na zeven uur door de bossen struinen in de zengende hitte, of na vijftien kilometer over het smeltende asfalt lopen, als ik dan opeens oog in oog stond met de Shangri-La: een enorm gebouw waar ze van alles en nog wat verkopen, in de volksmond ook wel de supermarche (Frans) / supermercado (Spaans) genoemd. Het is er koel, het is er droog, het ruikt er fris en naar fruit en brood, overdag is er bijna geen hond dus lekker rustig, je kunt er alles kopen wat je wilt op die 7000 vierkante meter, er is een restaurantje met een banketbakker waar je kunt zitten en eten, er is een schoon toilet. Als er een hemel op aarde bestaat dan is het wel de oase die de supermarkt heet in een wereld van schaarste en ontbering. Ik heb uren zwemmend in mijn eigen kwijl doorgebracht in dit paradijs die voor de gewone werkende mens onzichtbaar is geworden.
En na een uur te hebben genoten rolde ik weer volgetankt naar buiten de hitte in op zoek naar een camping waar ik mij weer kon opfrissen. En na één of twee dagen daar gespendeerd te hebben en genoeg te hebben gehad van mijn eigen dagelijkse routine en die van anderen (mede camping bewoners die zich dagelijks vol stouwen met BBQ vlees, zichzelf voor zoveelste keer naar het strand of het zwembad sjorren en hun praatje met de buren over het weer weer te hebben gemaakt), na het zien en ervaren van deze sleur was het weer tijd om mijn eigen routine van zes dagen op te zoeken bestaande uit lopen, liften, gitaar spelen, eten en het zoeken van een slaapplek.
[Lees verder in deel 2]
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
