Reizen (4): toeval, bestaat dat?

[Vervolg van deel 3]

Ik liep in Frankrijk in een klein stadje langs de doorgaande weg met mijn duim omhoog, liftend richting Perpignan, een stad bij de Pyreneeën. Mijn ervaring is dat de kans een stuk kleiner is dat iemand je dan oppikt, stilstaand liften gaat beter, maar toch is er een kans dat iemand voor je stopt.
Na een half uur geen beet te hebben gehad ben ik al bijna buiten de stad en boven mij zie ik al een tijdje donkere wolken zich verzamelen. Bij elke 10 passen die ik doe, kijk ik of er ergens een beschutte plek is waar ik onder kan duiken wanneer de regen gaat losbarsten, want dat was wel duidelijk, er zou een bui naar beneden komen. Toch gaat het zo'n 15 minuten nog steeds goed maar ik voel aan mijn eigen water dat mijn geluk zo gaat ophouden.
Onverwachts stopt er een witte Peugeot naast me die meer uit elkaar ligt dan in elkaar en een man doet de deur aan mijn kant open. Ik zie allemaal tijdschriften, slierten hooi, zand en stukken kleding door de auto liggen versiert met loshangende bedrading en plastic kappen: een tering zooi die ik zelfs bij mij thuis nog nooit heb gezien. Het leek haast alsof er een orkaan door die auto was geraasd.
'Ik ben verdwaald, maar kan je zo ver meenemen als je wilt, zoek wel de kant op die jij moet op gaan,'
Het is een wat oud ogende man met veel rimpels van rond 50 met een John Lennon brilletje die wat verstrooid overkomt. Hij lacht wat zenuwachtig als hij ziet hoe ik zijn auto van binnen inspecteer en in mijn verbaasde ogen de woorden 'tering zooi' leest. Snel reageert hij door te zeggen dat hij nog een andere auto heeft voor zijn werk die er beter van binnen uit ziet.
'Ja ja.... een andere auto zou je wel opgeruimd houden,' denk ik lachend bij mezelf.
Ik stap hoe dan ook bij deze verstrooide professor in en op het moment dat hij het gaspedaal indrukt komt me daar een zee aan water uit de hemel storten. We zien helemaal niks meer en kunnen elkaar niet meer verstaan door de harde inslag van de hoosbui. Buiten zie ik vissen langs zwemmen over het trottoir terwijl mijn bestuurder zijn best doet om op de weg te blijven varen en tegelijkertijd de verkeersborden te lezen. Ik heb geen idee waar we heen gaan en de man naast mij ook niet, maar goed, die was toch al verdwaald. Voor hem maakt het niet uit.
Als de weergoden de regenbui op een gegeven moment één standje lager zetten naar 'heel erg hard, maar zacht genoeg om de verkeersborden te kunnen lezen' zien wij hoe we van het industrieterrein af kunnen komen die we per ongeluk zijn opgereden en rijden we in de richting van waar ik heen moet: Perpignan. Echter weet ik ook dat die man de hele andere kant op moet gaan, dus ik zeg hem dat hij mij wel ergens kan afzetten waar ik kan schuilen. We rijden nog 10 minuten door en zien dan een verlaten parkeerterrein voor een (geld)bank waar een groot afdak is.

Ik stap uit en wil de man bedanken, was het is niet dat er opeens een kleine groene Twingo achter mij stopt. Verbaasd kijken we beide naar de auto, want er is echt helemaal niemand hier op dit terrein en wie zou er in deze weersomstandigheden voor een gesloten bank buiten de stad willen parkeren.
Ik zet mijn backpack neer op de trap en zwaai naar de witte Peugeot die wegrijdt. Uit de Twingo stapt een vrouw van rond de 50 in Indiase klederdracht en ze knikt naar mij dat ik wel mee kan rijden als het minder hard regent terwijl ze haar peuk opsteekt. Ze vertelt dat ze even gestopt is omdat ze het te gevaarlijk vond om door te rijden in deze stortbui. Het is een vrouw die drie maanden terug in India heeft gereisd, nu in Frankrijk continu reist op zoek naar werk als serveerster en op dit moment weer terugging naar haar woonplaats na anderhalve week te hebben gewerkt bij een reizend theater.
Wanneer de regen is geminderd stap ik bij haar in de auto en rijden we richting Perpignan waarbij ik de eerste kilometers wat verbluft naast haar zit: is dit nu allemaal gewoon toeval of zijn er andere krachten bezig geweest?