Les chaussures sont mort(1): zoektocht mortuarium
Door: Ruud
Blijf op de hoogte en volg Ruud
29 Juli 2014 | Frankrijk, Albertville
Tijdens mijn liftperiode in des vogues (de fogezen) zat ik naast een jonge automobilist die net als ik vanaf Grenoble de heuvel opgelopen was naar de bastille om vervolgens verder richting chambury te trekken. Hij liep deze tocht met vier vrienden en is uiteindelijk 40 km door de bergen getrokken. Ik had het bij een nachtje in de ruïnes gehouden op 600 meter hoogte, net boven de bastille en was de volgende dag geëindigd 20 kilometer verderop aan de voet van de Chamchaude op een kleiige grashelling die bij flinke hoosbuien behoorlijk onderloopt.
Hij vraagt of ik de berg ook nog beklommen heb. Ik knik, maar het ging niet van harte. Ik probeer hem in het frans uit te leggen waarom het niet goed ging, maar ondanks mijn Frans, waar ik vele complimenten over krijg vanwege het ontbreken van een buitenlands accent, lukt het me niet om het duidelijk te maken.
Na wat handen- en voetenwerk knikt hij begrijpend en zegt lachend: les chaussures sont mort.
Ik lach en knik, de schoenen zijn inderdaad overleden. De zolen laten los, het leer bij mijn hiel is kapot gesleten, er zitten kleine scheuren op de neus en ga zo maar door. Mijn hiel is hiervan het slachtoffer geworden: die is zo zacht en kleurig als een taartaartje. Maar desondanks dat, hebben we samen nog onze laatste echte tocht kunnen maken naar de top van Chamchaude. Met we bedoel ik: ik (Ruud), mijn taartaar voetje en mijn twee invallide schoenen.
Mijn reisdoel is mont blanc vertel ik, met een tussenstop bij de schoenenwinkel. Degene die mij de lift geeft, Arno, tipt mij om in Albertville nieuwe te halen, dus hij zet mij ergens in chambury af (stad waar hij woont) bij een oprit van de snelweg waar ik na 20 minuten later door twee snelle jonge gastjes wordt opgepikt in een gepimpte Renault Mégane.
...... [lees verder in deel 2]
Hij vraagt of ik de berg ook nog beklommen heb. Ik knik, maar het ging niet van harte. Ik probeer hem in het frans uit te leggen waarom het niet goed ging, maar ondanks mijn Frans, waar ik vele complimenten over krijg vanwege het ontbreken van een buitenlands accent, lukt het me niet om het duidelijk te maken.
Na wat handen- en voetenwerk knikt hij begrijpend en zegt lachend: les chaussures sont mort.
Ik lach en knik, de schoenen zijn inderdaad overleden. De zolen laten los, het leer bij mijn hiel is kapot gesleten, er zitten kleine scheuren op de neus en ga zo maar door. Mijn hiel is hiervan het slachtoffer geworden: die is zo zacht en kleurig als een taartaartje. Maar desondanks dat, hebben we samen nog onze laatste echte tocht kunnen maken naar de top van Chamchaude. Met we bedoel ik: ik (Ruud), mijn taartaar voetje en mijn twee invallide schoenen.
Mijn reisdoel is mont blanc vertel ik, met een tussenstop bij de schoenenwinkel. Degene die mij de lift geeft, Arno, tipt mij om in Albertville nieuwe te halen, dus hij zet mij ergens in chambury af (stad waar hij woont) bij een oprit van de snelweg waar ik na 20 minuten later door twee snelle jonge gastjes wordt opgepikt in een gepimpte Renault Mégane.
...... [lees verder in deel 2]
-
01 Augustus 2014 - 22:36
Trees:
het ziet er weer geweldig uit, je maakt zo nog eens wat mee.
3e foto wel zielig zo'n klein tentje in zo'n groot landschap.
gr.
-
04 Augustus 2014 - 12:16
Dennis:
Wow Ruud!! Je gaat goed zeg en leuk om je mooie avonturen te lezen :-) -
07 Augustus 2014 - 21:55
Jean:
Daar zit je dan met je ijsmuts en wij in de zon. Petje af voor deze onderneming en wat een verhaal, ga zo door en hou je taai.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
